حکایت

• ۱۳۹۸/۰۴/۰۷
• مجید جمشیدی راد
• ۱ نظر

 

 

 

 

 

 

 

 

 

گفت از بَرَت دامن کشان
میرم من ای نامهربان.
سر به زیر افکند
خجل از کرده ها ، رفت .
آئینم عشق بود و مهربانی
کجای دلم
چسبد این
انگِ نامهربانی ؟
رفت .
نیکو سخنی گفت بعد ،
امروز بدان
باوری آوردم به سَعد :
روم تا باز بر آغوش کشی
برکت زندگانی ،
و چنین شد
او رفت و ابوابِ رحمت
گشوده تر
سینه فراخ تر
سفره ی روزی گسترده تر
افزونتر ،
با خویشتنِ خویش
به نجوا گفتم
ستم کردی اما
ای کاش زودتر میرفتی .
خدا برکتی داد افزونتر
دلی عاشقتر
و نگاهی زیبا ،
بر تو سلام من باد
که بودنت سپیدی مو بود
ریشِ دل و اندوه ،
رفتنت اما سپیدیِ روی آورد
و یُسری بی انتها .
باری نکوب کلونِ دربِ دیگری را
سر به زیر
قدم زن
نبودنت را .
اینجا محفل نور است
ورود تاریکی ممنوع …

mjrad#
majid_jamshidy_rad#
#مجید_جمشیدی_راد
کانال نغمه های غریبانه در تلگرام :
naghmehayegharibaneh@

ما را دنبال کنید

• 
• 
• 
•